KARNAVAL BAŞLIYOR!

Yedi yıldır her Mart ayının ilk pazar günü Antalya’da bir karnaval var: Runtalya Maratonu karnavalı. Her yaştan, her milletten binlerce sporsever Antalya’nın limonata gibi havasında hep birlikte koşmak için şehre akın ediyor. Biz de ailece 4. kez bu spor karnavalına katılmaya gidiyoruz.

Aslında bu yıl spor takvimim oldukça esnek olmak zorunda, çünkü Luka Eylül’de tam 3 yaşına bastığında 2-3 haftalık bir kardeşi olacak. Dolayısıyla, öncesi ve sonrası evdeki heyecan ve hareketlilik diğer herşeyi geri planda bırakacak.

Bu kez Runtalya’da derece için koşmayacağım. Öncelikle bu karnavalın bir parçası olmak için ve son birkaç yılda sayıları katlanarak artan sporsever arkadaşlarımla buluşmak için koşacağım. Fakat hiç de azımsanmayacak öneme sahip bir sebebi daha var bu koşunun: “Osmanlı Çileği”, “Deli Bezelye”, “Kavılca Buğdayı”, “Tombul Bamya” ve arkadaşları için de koşacağım. Anadolu’ya özgü, atalarımızdan kalma tarımsal biyolojik çeşitliliğin korunması ve gelecek nesillere bu tohum çeşitliliğimizi aktarmak için koşacağım (örneğin Luka’ya 15 yıl sonra da organik osmanlı çileği reçeli yedirebileceğim).

Peki bu nasıl olacak? Umuyorum ki sizlerin de yardımınızla. Öncelikle ben bu konuda Buğday Derneği’ne maddi ve manevi desteğimi sunuyorum. Geriye sizin “çam sakızı çoban armağanı” katkılarınız kalıyor.

Bugüne kadar TOFD, TOG, TEMA ve TEGV için bağışlar toplanmasına yardımcı olmuştum. Bu kez de Ekolojik yaşamımız için birşeyler yapmak istiyorum.

Benim hedefim parasal bir tutara ulaşmak değil. 2-3 TL bile olsa, en az 20 kişinin katkıda bulunup Buğday Derneği’nin bu ulvi çabasını umursamasını sağlamak, çevresine bundan bahsettiğini duymak ve geleceğe anlamlı bir katkıda bulunmalarını sağlamak. Bunu benim için değil, “Deli Bezelye”, “Tombul Bamya” ve arkadaşları için yaparsınız değil mi? Detaylı bilgiler için: http://www.buğday.org

Hemen şimdi, bu yazıyı okur okumaz, bir gayret üşenmeden tıklayın: http://www.bugday.org/portal/adimadimAntalya.php “Mevcut Koşucular”ı bulup beni seçin (sadece benim aracılığımla duyduğunuzu anlamam için, yoksa farketmez) ve açıklama kısmına: AAO, MMİNAS, yazın.

Eğer kredi kartı değil de havale/EFT’yi tercih ederseniz:

Buğday Ekolojik Yaşamı Destekleme Derneği

Garanti Bankası Karaköy Şubesi (Şube no: 400) Hesap No: 6295532

IBAN NO: TR40 0006 2000 4000 0006 2955 32 Açıklama: AAO, MMİNAS,

4 Mart Pazar günü koşuda beni yalnız bırakmayın! Katkıda bulunanlar yarışla ilgili raporumu herkesten önce okuyabilecekler.

Mutlu hafta sonları!

RUNTALYA 2011’DE YARI MARATON KOŞTUM

Bu yarışa aylar öncesinden kayıt yaptırmış olmama rağmen katılıp katılamayacağım 1 hafta öncesine kadar belli değildi. Sebebi, uzun süredir ertelediğim bir ameliyatı ani bir kararla yarıştan 3 hafta önce olmam. 10 Nisan’da katılmayı hedeflediğim Rotterdam Maratonu’ndan yeterince önce, fakat Runtalya’ya oldukça yakın bu ameliyat sonrası iyileşme sürecim mutluluk verici şekilde hızlı oldu ve bu yarışa üstüste 3. kez katılmayı başardım.

Mart ayında Antalya’da böyle bir yarış zaten sezon olarak benim yıllık takvimime çok güzel uyuyor. Bir nevi kışa veda koşusu gibi. Fakat yılın ilk çeyreğinde olduğundan burada maraton koşmayı şimdiye kadar düşünmedim. Belki önümüzdeki yıl Avrasya ile birlikte yurdumuzda yapılan 2 maraton yarışından biri olan bu yarışa tam maraton koşmak için gelmemin zamanıdır artık.

RUNTALYA’ya ilk katıldığım yıl eşimle birlikte Antalya’ya gelmiştik. Yarış sonunda stadyumun çimleri üzerinde güneşlenen eşimin hamile olduğunu bizden başka kimse bilmiyordu. İkinci gelişimizde oğlum Luka 6 aylıktı ve minik ayaklarına ilk değen çimler yine bu stadyumun çimleri oldu. Artık eşimle buraya gelmek bizim için hoş bir haftasonu kaçamağı halini alıyor gibiydi ve üçüncüsünü de bu yıl gerçekleştirdik; tabii yine Luka’yla birlikte.

Bu yarışın benim için diğer bir önemli anlamı, Adım Adım Oluşumu’nun en önem verdiği ve en fazla katılım sağladığı organizasyonlardan biri olması. Bu vesileyle biz üyelerine Antalya’nın en seçkin otellerinde çok avantajlı konaklama imkanı sunuluyor. Bu otellerdeki atmosfer o kadar güzel oluyor ki! Kışın kayak sporuyla ilgilenenler aşinadır, tıpkı dağdaki otellerde olduğu gibi aynı sporu yapan bir sürü insan aynı otelde bulunur, yeni tanışıklıklar oluşur, atmosfer genelde pozitiftir.

Runtalya zamanı bu otellerdeki hava daha da güzel oluyor, çünkü bu aynı sporu yapan insanlar aynı zamanda aynı oluşum vasıtasıyla bağış topluyorlar. Kendi hayatlarında keyifli bir şey yaparken başkalarının hayatlarını da iyi yönde değiştirmeye çalışıyorlar.

ÖGER Turizm’in yarattığı ve geleneksel hale getirdiği RUNTALYA’ya, sanırım yabancı katılım oranı Avrasya Maratonu’ndan fazla. Bu duruma Antalya’nın turizmdeki rolünü de eklersek çevredeki yabancı seyircilerin fazlalığı ve sporculara gönülden verdikleri desteği açıklamamıza yetecektir.

Yarış öncesi her zamanki gibi bir alışveriş merkezinde 2 gün boyunca numara dağıtımı yapıldı, makarna partisi düzenlendi. Ben göğüs numaramı almaya cumartesi günü gittim. 2-3 dakika içinde tüm işlemlerimi tamamladım, zaman çipimin kontrolünü yaptırdım. Organizasyonun bu aşaması 3 yıldır saat gibi işliyor, hiç izdiham yaşanmıyor. Yalnız benim gittiğim saatlerde makarna partisi önceki yıllara göre oldukça sönük geçiyordu.

Yarış günü hem organizasyon hem de sporcular zor hava şartlarından dolayı oldukça sıkıntılı anlar yaşadılar. Aslında ”sporcuların bir bölümü” demeliyim, çünkü benim gibi yarı maraton koşanlar bazı bölümlerdeki sert rüzgarlar ve parkurdaki su birikintileri dışında fazla zorlukla karşılaşmadılar. Unutmadan buna bir de km tabelalarının bulunmamasını da eklemeliyim. Dendiğine göre sabah saatlerinde bu tabelalar bulunuyormuş, fakat sert rüzgar sebebiyle kaldırılmış.

Maraton ve 10 km. Yarışları sabah 9:00’da start alırken Yarı Maraton’un başlangıç saati 10:30’du. Önceki yıllarda hava güneşli ve sıcak olduğunda bu durum yarı maratoncuları oldukça zorluyordu. Çünkü yarışın büyük bölümünü güneşin yakıcı sıcağında koşmak zorunda kalıyorlardı. Bu sefer başlangıç saati, aksine yarı maratoncuları sevindirdi. Sabah 9’da start alacak koşucular sağnak yağmurun başlangıç saatinden 10 dakika kadar önce başlayıp yaklaşık 40 dakika kadar sürmesiyle hem geç yarışa başlamış, hem de sırılsıklam olmuşlar.

Bulutlu, serin, hatta yağmurlu havalara birçok insan burun kıvırırken ben çok severim. Sevmemin en önemli sebebi, bu havaların koşu sırasında vücut ısımı düşürmeye yardımcı olmaları. Ayrıca çocuk yaşlarımda ailemle yaptığımız uzun yelkenli seyahatlerinde karşılaştığımız fırtınalı havaları hatırlatır bu havalar. Saatlerce sallanarak, dalgaların serpintilerini yüzümüzde hissederek yol aldığımız zamanlar bir tür zen hali yaşardık. Doğayla başetmek, bu denli içiçe olmak bana tarifi zor bir haz verirdi. Hala böyle soğuk, yağmurlu günlerde keyifle koşarım. Kıyafetleri doğru seçtikten sonra bu tür havalar aslında korkulduğu kadar sorun olmuyor.

Start alanında görevli bir kamyona çantalarımızı teslim ettik. Yarım saat kadar hafif koşular ve ısınma hareketleriyle vücudumuzu yarışa hazır hale getirdik. Ve nihayet koşu başladı. Başlangıçtan itibaren rahatsız edici sıkışıklıkta bir kalabalık yoktu. İstediğim hızda koşabilir durumdaydım. Bu durum yarışın başlarında kalabalıktan sıyrılmak için gereksiz enerji harcamamı engelledi. Parkur boyunca pek fazla bir aktivite göremedim. İlk katıldığım yıl yaklaşık 5 km’de bir, farklı otellerin animatörlerinin gösterileri oluyordu. Tempolu müzikler, oryantal danslari yeniçeri gösterileri eşliğinde koşuyorduk. Bu yıl bunlar ortalıkta yoktu. Büyük ihtimalle hava muhalefetinden ötürü programlarını erken kesmişlerdi. Fakat hava durumunu önceden kollayıp ona göre tedbirlerini alıp sporcuları motive etme görevlerini yerine getirmeleri gerekirdi.

Önceden bahsettiğim gibi; km. tabelalarının başlangıç çizgisinden bitiş çizgisine kadar hiçbir yerde bulunmaması çok büyük bir eksiklikti. Aksi gibi GPS saatim de İstanbul’da kaldığından yol boyunca GPS saatli kimi görsem bulunduğumuz km.’yi, o anki hızımızı sorup duruyordum.

Yarışın ilk 10 km’sinde zaman zaman fırtına şiddetinde kafadan esen rüzgar arada yalpalamama yol açsa da ciddi bir sıkıntı yarattığını söyleyemem. Su istasyonları yeterli aralıklardaydı. Yarışın benim için hoş bir sürprizi bu istasyonlardan bazılarında elma, muz ve isotonik içecekler bulunmasıydı. Islak sünger de bulunuyordu ama bu havada pek ihtiyaç olmadı tabii.

Yarışın beni en çok üzen bölümü stadyum içerisindeki son 200 metre oldu. Geçen yıl yapılan onca tenkide rağmen bu 200 metrelik toprak alanın engelli yarışmacılar için sorun teşkil etmemesi adına düşünülmüş tek şey yere döşenmiş yeşil halılardı. Normal koşullarda, eğer bu kadar yağmur yağmış olmasaydı belki iş de görebilirdi. Fakat ben stada girdiğimde oldukça engebeli, halı kaplı geniş bir kulvarla karşılaştım. Hatta o halı üzerinde koşmaktansa hemen yanındaki çamurlu alanda koşmayı tercih ettim.

Diğer bir eksiklik zaman kontrolünün sadece başlangıç, dönüş ve bitişte olmasıydı. İnsan her 5km’deki hızını merak ediyor. Kaliteli koşu yarışlarında çipli zaman kontrolü noktaları daha sık oluyor.

Bu seneki madalyalar çok hoşuma gitti, bence son 3 yılın en güzel tasarımı.

Yarı maraton mesafesindeki en iyi derecemi yapmış olduğumdan bu madalyanın – bir sonraki en iyi dereceme kadar – benim için ayrı bir anlamı olacak.

-8 Mart 2011 tarihinde Cyclingtr.com sitesine verdiğim röportajdır. Yarış raporunun tamamı için tıklayınız

1. MASTERLER DAĞ KOŞUSU -08.08.2010-

Hiç hesapta yokken, Ilgaz’ın gazıyla Bursa’daki bu yarışa birlikte gitmeye karar verdik. Aile babaları olarak günübirlik gitmenin daha pratik olacağını düşünerek saat 04:00 gibi İstanbul’dan yola çıktık.  Yol oldukça rahat geçti. Eskihisar-Topçular arası araba vapurunda araç içinde 40dk.’lık ek uyku seansıyla enerji depoladık. Özdilek Tesisleri’nden birinde sahanda yumurtalı kahvaltımızı yaptıktan sonra Uludağ’ın eteklerine doğru yolculuğumuza devam ettik. Uludağ çıkışı da oldukça güzeldi. Hayatımda ilk kez bu mevsimde Uludağ’ın oteller bölgesine çıkıyordum.

Beceren Cafe’nin arkasından pistlerin görünümü. 32 yıl önce, 4 yaşımda işte bu pistte kayağa başlamıştım. Hep bembeyaz ve kayakçı dolu pist, Ağustos ayında yemyeşil bir çayır görünümünde…

Oteller bölgesinden ileriye, aşağıya doğru kıvrılan yoldan devam edince, bir yol ayrımının kenarında AKUT üyelerinin kurduğu bir kampla karşılaştık. Onlarla selamlaşıp, yarış organizasyonundan kimsenin gelip gelmediğini sorduğumuzda en erken gelenlerin biz olduğunu öğrendik. Güzel, son anda yetişip stres yaşamaktansa böylesi daha iyi. İklime biraz olsun alışırız, gıda alımımızı daha düzgün ayarlarız…

İstanbul’un boğucu, yapış yapış havasından sonra insan burada kendini birkaç kilo hafiflemiş hissediyor! Bulutsuz bir gökyüzü ama rahatız. Etrafı seyredip göğüs numaralarımızı alacağımız görevlileri beklerken uzaktan bir bisikletçi bize doğru yaklaştı ve yanımızda durdu, tokalaşarak biraz lafladık. Çekirge’den zirve yaklaşık 36 km’miş. Çıkış 3.5-4 saati buluyormuş, iniş ise sadece 45 dakika! Bir gün bu parkuru denemek lazım bisikletle.

Gayet kendimizden emin, start noktasının yakınlarında sallana sallana dolaşırken arada bir anı fotoğrafı da çekelim dedik.

Sağolsun bir koşucu sayesinde yanlış yerde beklediğimizi öğrenip, hemen aracımıza atlayıp kayıt masasının kurulduğu yere gitttik. Meğer kayıtlar yaklaşık 1.5 km daha geride, geniş bir otopark alanının yanında yapılıyormuş. Mesafeyi tam ayarlayabilmek için böyle birşey düşünülmüş olmalı.

Yarışın start noktası. Pek kalabalık sayılmazdık, toplamda 120 civarı katılım vardı. Masterlerin yarışları oldukça zorlu oluyor. Yaş ortalaması diğer yarışlara göre yüksek ama çoğunluk eski atlet olduğundan tazı gibiler!

Yarış hafif yokuş aşağı başladı. Fırsattan istifade pergelleri açıp yokuş aşağı biraz önlere doğru yöneldim. Yaklaşık 200 metre sonra yokuş başladı, ve bitmek bilmedi. Bu kadar uzun süre aralıksız yokuş çıkacağımı bilsem en azından psikolojik olarak kendimi buna hazırlamaya çalışırdım. Fakat bu süpriz oldu ve koşuyla ilgili tek sürpriz de bu değildi. Zemin o kadar bozuktu ki arazi araçları bile bazı noktalarda zorlukla ilerleyebilirdi.

2. km’ye geldiğimizde, artık sağlam koşucular beni yokuşta geçmiş, yarışta denge oturmuş gibiydi. Önümde biraz heyecanla gereğinden hızlı koşan birkaç kişi olduğunu tahmin ediyordum, yarışın ilerleyen km.’lerinde onları yakalamayı ümit ediyordum. Fakat bu aşamada düşünmem gereken daha önemli konu ayak bileklerimi bozuk zeminde korumak ve nabzımı kontrol altında tutmaktı.

Zemin hakkında bir fikir verebilmek için 2 fotoğraf. İnanın bunlar parkurun en düzgün bölümleri .

Yokuş neredeyse 5 km. sürdü. Sonlara doğru eğim biraz hafiflemişti. 5 km’de yaklaşık 400 metre yükseğe çıkmış, 2.114 metreye ulaşmıştık. Bu noktadan sonra hemen hemen sıfır bir eğimde, çok daha bozuk fakat keyifli bir patikada 3 km kadar koştuk. Artık iniş zamanı gelmişti. Fakat iniş parkurunu görünce sevincimiz kursağımızda kaldı: Dik, dar bir patika, kaygan ve kocaman taşlar – kayalarla kaplı, sağ tarafı tehlikeli bir yamaç! Kaymaktan korkarak küçücük kısa ve hızlı adımlarla, düşmemeye çalışarak aşağıya kadar indik.

Son 500 metre nihayet asfalttı, fakat bu sefer yine yokuş çıkmak mecburiyetindeydik. Tüm yarış o kadar hırpalanmıştım ki neredeyse yürüyecektim. Bu zorlu yarışı 1 saat 5 dakikada sakatlanmadan bitirmeyi başardım. Hayatımda koştuğum en uzun aralıksız tırmanışlı (4.75 km), en yüksek irtifalı (1771-2115m.) ve en bozuk zeminli (toprak, kayalık) yarışıydı. Ne tecrübe ama!

GARMIN VERİ TABLOSU:

Sonuçları Yarış Takvimi bölümünde bulabilirsiniz. Bundan sonra Berlin Maratonu’na odaklı antremanlara devam! Bir hayır kurumunu destekleme şartıyla katılabileceğim Berlin Maratonu için desteklerinizi beklediğimi tekrar hatırlatayım.  Ayrıntılı bilgi için Linkler bölümüne bakabilirsiniz.

RUNTALYA’DA NE OLDU?

Biliyorum, bana karşı dile getirmemiş olsanızda birçoğunuz bu soruyu kendi kendinize sordunuz. Üzerinden bir aydan fazla geçmesine rağmen, 6 Mart’ta Antalya’da koşulan RUNTALYA Maratonu katılımım hakkında size bunca süre bilgi veremedim.

Sebeplerine geçmeden önce, hemen RUNTALYA yarışı vesilesiyle TEGV’e bağışta bulunanlara sonsuz teşekkürlerimi sunmama izin verin. 15 Nisan 2010 itibari ile TEGV bağış tutarı 98,000 TL’ye ulaşmış durumdadır.  55 koşucu, 750 bağışçı, 1,630 öğrenciye eğitim imkanı sağladılar. (Hedef şehir Midyat’ın yaklaşık iki yıllık ihtiyacı karşılandı.) Bizim bu çorbadaki tuzumuzu sağlayanlar:

Ali TABAK

Nezih SUCUOĞLU

MERT TEKNİK A.Ş.

Geçen sene bu yarış için Antalya’ya Tanya’yla birlikte gitmiştik. O tarihte Tanya 3 aylık hamileydi. Bu kez daha kalabalık bir grup halinde Antalya’daydık: Tanya’nın kuzeni Pırıl ve onun kocası, benim koşu partnerim Ali, çocukları Kerem’le Alya, Tanya’nın bir diğer Kuzeni Tunç, onun baba tarafından kuzeni Can ve tabii ki bizim evin 6 aylık maskotu Luka Mert!

Geçen yıl yaşadığım güzel deneyim, bu yıl benimle birlikte 3 kişinin daha yarı maraton koşmasına vesile oldu. Ali, Tunç ve Can ilk kez bu kadar uzun bir mesafe koşacaklardı.
Organizasyon güzel olmakla birlikte, bence 2009’da daha başarılıydı. Yine oldukça fazla yabancı katılım, Antalya’lıların sıcak ilgisi ve desteği, bazı otellerin ve firmaların yaptıkları şovlar… Runtalya’yı Türkiye’deki en modern ve yarışması keyifli maratonu haline getiriyorlar.

Cumartesi gününü fazla yorulmayacağımız bir şekilde geçirdik. Hillside SU otel, ADIM ADIM koşucularına özel fiyatlarla konaklama sağlamış, otel tam bir elit spor kampı havasına bürünmüştü. Özdilek AVM’de oluşturulan Maraton kayıt ve çanta dağıtım bölümleri, AVM’nin büyüklüğü içinde biraz sönük kalmıştı. Yine lezzetli makarnalar ikram edildi ve ertesi gün harcamak üzere karbonhidrat alımımıza keyifle devam ettik 🙂

Yarış Müze’nin önünden başlayacaktı. Çantalarımız görevliler tarafından bir kamyona istiflendikten ve son hazırlıklarımızı tamamladıktan sonra tam saatinde start verildi. Maraton startından bir saat, halk koşusundan yarım saat sonra start aldık. İlk 2 km. yoğun kalabalıktan dolayı ideal tempoyu tutturmak zor oluyor. Çevremdeki koşuculara bakıp, bir yandan hangilerinin bana yakın tempoda koşacağını kestirmeye çalışıyor, diğer yandan kendimi yormamaya çalışıyordum.

15 metre kadar önümde, ADIM ADIM’cılardan Caner, 18 aylık oğlu ile birlikte, koşu için özel üretilen bebek arabalarından birini iterek koşmaktaydı. Kendisiyle otelde kahvaltı sırasında ayaküstü bir muhabbet etmiştik. Önce yanına yaklaşıp iyi yarışlar dilemek istedim. Fiziksel kapasitesi hakkında bir fikrim olmadığından bunu yapabileceğimi sanmıştım fakat aramızdaki mesafe pek kapanıyor gibi değildi. Hatta Caner’le bebek arabasının önümde gittikçe küçüldüklerini şaşırarak izliyordum. Hızımı ve enerjimi kontrol altında tutmak istediğimden Caner’e yaklaşma düşüncemi yarışın daha ileri aşamalarında gerçekleştirmeye karar verdim. Onları, yarışın finişinden önce bir daha göremeyecektim…

Caner ve oğlu yarışın finişine doğru ilerlerken

Yarışın ilk yarısı oldukça rahat geçti. Dönüş yapılacak bölüme yaklaşık 2 km. kala karşıdan esen sert rüzgar hızımı yavaşlatıyor, ama bir yandan da serinlememi sağlıyordu.

Dönüş: Yolun iki şeridini boyunca, yaklaşık 10 metrelik bir bariyerin bitiminden dönüşü gerçekleştirecektim. Son bir yıldır, sola keskin virajlarda sol ayak tabanıma bir ağrı giriyor. Tahminime göre tibialis anterior’un uzantısı olan ve ayak tabanıma uzanan tendonlarda bir hassasiyet var. Bir koşu sırasında, yoldan daha yüksek seviyedeki bir yağmur mazgalının kenarına sol ayağımın ortası ile inmem yüzünden bir süredir bu ağrıyı hissediyorum. Sadece koşarken, içe doğru ağırlığımı verdiğimde ortaya çıkan bu ağrıyı çeken bir kaç kişiyle konuştum. İyileşmesi uzun süren bir problem, umarım üstesinden gelebilirim.

Bu yüzden dönüş bölümünde, daha önceki yarışlarda yaptığım gibi bariyerin hemen bittiği noktada duracak kadar yavaşlayıp, ardından 30 metre kadar hızlı bir tempoyla koşarak dönüşümü gerçekleştirdim. Yani ”U” çizeceğime ”V” çizdim koşarken. işte bu hareketim, yarış sonunda beni oldukça üzecekti…

Yarışın geri kalan bölümü de tahminimden iyi gitti. Yaklaşık 13. km’de 50 yaşlarında bir koşucunun ideal tempoma çok yakın koştuğunu farkettim. Hemen arkasına yapışarak onunla birlikte koşmaya başladım. GPS saatime göre çok istikrarlı bir tempo tutturmuştuk, fakat bu koşucuda herhangi bir nabızölçer veya hızını kontrol edebileceği bir cihaz görememiştim. İşte tecrübe bu olsa gerek. Ben sürekli saatime bakma ihtiyacı hissediyorum.

Neredeyse son 4 km’ye kadar birlikte koştuktan sonra, biraz daha hızlanacak enerjim olduğunu hissettim ve ondan ayrılarak hızımı biraz arttırdım. Görünüşe göre ‘Negative Pace’le, yani gittikçe hızlanan bir tempoyla koşmayı başarıyordum. Bunu saatim dışında, sonlara doğru yavaşlamış olan koşucuları teker teker geçmemden anlıyordum.

Stadyuma girdik. Zemin yumuşak ve düzensiz kum, yaklaşık 250 metre daha koşmam gerek. Kalan tüm gücümü kullanarak sprinte kalktım ve yarışı o şekilde bitirdim. Bu bölümdeki bir istatistik daha sonra koşumun 2. ilginç olayı olarak karşıma çıkacaktı.

Yarıştan önceki gün, Tunç ve Can hedef derecemi sormuşlardı. ”1:52 ile 1:54 arası” demiştim. GPS saatime göre derecem: 1:52:40 ! Koşumdan son derece memnun halde, stadyumun çimlerinde beni bekleyen eşim ve oğluma kavuştum.

Koşu sonrası stadyum çimlerinde bir süre dinlendik, tanıdığımız koşucularla sohbet ettik. Bitişte herkese ikram edilen yiyecek ve içecekleri hemen mideye indirdik. Bu tür koşuların hemen sonrasında birşeyler yiyip içmek şart. Vücut ne varsa yakmış durumda, beslenecek kaynak arıyor.

Ali’yle koşumuz hakkında yorumlarımızı paylaşıyoruz. Soldaki oğlu Kerem, sanırım Luka’yla Alya’yı (Kerem’in kızkardeşi) izliyor…

Adım Adım’ın benimle birlikte bazı koşucuları bildiğiniz gibi bu yarışta TEGV’i desteklediler. TEGV gönüllüleri bir sürpriz yaparak bizleri bitiş alanında eğitim verdikleri çocuklarla karşıladılar. Tüm çocuklar, ellerindeki çiçeklerle bizleri tebrik ettiler. Çok hoş ve duygu dolu bir atmosfer altında, tüm yorgunluğum bir anda geçiverdi.